Het is 26 juli 2017, twee dagen voor mijn verjaardag. Mijn vriendin Ymkje is er en vraagt hoe het met mij gaat en wat de plannen voor mijn verjaardag zijn. Geen onverwachte vraag, want ik mag graag mijn verjaardag uitbundig vieren. Maar dit jaar zal het niet gaan. Ik heb er geen energie voor. Met pijn in mijn hart zeg ik haar: “Het lukt me nu niet, maar ergens dit jaar organiseer ik een uitje, voor jou en al mijn andere vriendinnen.” Ze slaat de arm om mij heen en spreekt met een begripvolle lach: ”Wat in het vat zit verzuurt niet!”

Mijn voornemen om in dit najaar nog iets leuks te organiseren is gebleven bij wat het is, een voornemen! Je begrijpt na alle hectiek van dit jaar, dat niemand, zeker mijn vriendinnen op deze foto, mij dat kwalijk neemt. Maar dat voornemen drukt wel bij mij op de schouders.

“Zie je dat?”, zegt mijn 2-jarige dochter. “Dat is de memmie van Ids.” “Ja! Zie je dat?”, zeg ik, “dat is de memmie van Ferron.” “Oh kijk dan mem”, zegt mijn dochter Jaïra, “dit is de memmie van Djurre.” “Ja Nynke. Alle vrouwen op deze foto zijn een mem van een kindje”, leg ik haar uit. “Allemaal memmies”, giert mijn dochter het uit. Met een voldaan gevoel loopt zij terug naar de tafel waar haar drinken op staat. Ze neemt haar laatste slok en begint te peuzelen aan het koekje dat voor haar ligt. De frons op haar voorhoofd verraadt dat er nog een vraag of opmerking volgt. “Maar mem, jij bent toch mijn mem hè?!”, zegt ze iets wat onzeker. “Ja natuurlijk schat, ik ben jouw memmie”, roep ik blij terug.

Ik richt me weer tot de foto. Wat zijn het parels, al deze vrouwen. Het zijn ‘mijn’ vriendinnen. Maar geloof me in vergelijking met de afgesproken band met mijn dochter ‘bezit’ ik deze vrouwen niet. Wij als volwassenen weten (inmiddels) dat je alleen op aarde komt en dat je ook weer alleen terugkeert naar dat wat je dan ook maar gelooft.

Want daar zit verschil in. De één gelooft in het universum, de ander gelooft in Boeddha en weer een ander gelooft in God. We verschillen in denkwijze en handelen anders. We houden van elkaar, maar ook van andere dingen.

De één houdt van hardlopen en de ander van yoga. De één houdt van patat en de ander geniet van culinaire hoogstandjes. Een ieder van ons heeft zo haar eigen waarden en probeert daar naar te leven. Want trouw blijven aan jezelf is tegenwoordig ‘het hoogste goed’ en blijkt lastig te zijn.

Wat maakt dat we elkaar kunnen vinden? We zijn gelijk: een mens, een vrouw, een moeder, een dochter, een vriendin. We doen ons best. We hebben onze worstelingen en onze geluksmomenten.

De werkelijke verbinding zit in onze gezamenlijke waarde liefde. Het diepe verlangen om liefde te ontvangen en uit te delen. Er zijn voor elkaar in moeilijke en mooie momenten. Een traan en een lach… daar draait het om in onze vriendschap.

In deze tijd van het jaar, zo eind 2017, komen er bij mij altijd bepaalde vragen naar boven. Hoe heb ik het jaar 2017 ervaren? Was het een goed jaar? Heb ik al mijn voornemens, die ik aan het begin van het jaar heb gemaakt, uitgevoerd? Waar draait het eigenlijk om in mijn leven? Wat is belangrijk? Wat is van waarde?

Het leven met voornemens oogt zo positief. De intentie om te stoppen met snacken, starten met sporten, kiezen voor een nieuwe baan, het zijn mooie wensen die worden uitgesproken, maar als ze een voornemen blijven dan verandert er niets.

Ik weet, geloof me, ik weet, dat het moeilijk is om de eerste stap te zetten, te doen wat je wilt, vooral als je nog niet helemaal in je kracht staat. Ik weet dat het intensief is als je nog steeds zo moe of verdrietig bent. De omstandigheden onveranderd blijven. Maar vraag jezelf eens af, wat nou als morgen niet meer komt? Wat als jij jezelf nog langer blijft voordoen als een ander? En daardoor nog langer in die pijnlijke periode ‘moet’ verblijven?

Het afgelopen jaar zijn de tranen in deze vriendschappen rijkelijk gevloeid. Tragedie komt op ieders bord terecht. Gelukkig maakt vriendschap alles dragelijker. Ik ben God dankbaar voor deze engels om mij heen.

Negen van de tien waarden die ik belangrijk vind, heb ik genoemd. Het zijn waarden die ik praktiseer maar ook waarden waar ik meer aandacht aan mag besteden en mag betitelen als mijn streefwaarden. Met elkaar markeren zij de keuzes in mijn leven. De nummer 10 van het lijstje is een waarde die alleen tot stand kan komen met een ander. Met iemand die dezelfde waarde nastreeft als ikzelf.

Lieve Anna-Maria, Annette, Edmy, Froukje, Hillie, Lydia, Nynke, Martha, Mendy, Steffany en Ymkje, het is tijd. Bekijk je mail! We gaan wat leuks doen…verrassing! En nee, niet met ons eigen groepje, maar voor deze keer eens met z’n allen.

Let’s connect! Proost op wederom een liefdevol nieuwjaar. 

Ps: Wie of wat is er voor jou de moeite waard?